متن تعزیه 96 آهوئیه

تعزیه آهوئیه

 

بخش اول:مقدمه شمر- مناجات امام-  زینب

 جواد امینی-  علیرضا سالاری- سیدمجتبی هاشمی

شمر

ایــــن سـخـــن از انـبـیـــاء نیـکـنــــا م                    وارد مجــلــس شـــدی بـنمـــا سـلام

اول ســـلام مـن بــــه شهیدان کـــربـــلا                   دوم بـــه حا ضریــن دراین مجلس عزا

ســـوم بـه بــانی وذاکـــران شــاه شهید                   چارم بــه عارفان سخن سنــج بــی ریا

پنـجم به موزکان که دراین جمع حاضرند                    کز عشق شاه دین بکنند شورشی به پا

امــروز کفــر خویش هویــداکنـــم همی                    هرسوبنــا ی تعزیه بــرپا کنــم همی

قـتـــل حسیــن زاده زهــــرا کنــم همی                    کــرگوش مصطــفی به کرنا کنم همی

امـــروز نســل حیـــدر وزهـــرابـرافکنم                    امـــروز پشت احمــد مختــار بشکنم

ای افتـــخـار آیـــه قـا لـو بلـــی حسین                    این های وهوی لشکر دوراز خدا ببین

تاکــی نشسته ای به حـرم خاطر حـزین                     بــرخیــز وبی حیــایی قوم دغا ببین

خوف ازچه داری ای شه گردون نشین بیا                    کــن بیعت یزیــد جهــان زیر پا ببین  

امام

یا مرتضی علی گذری کن به کربلا                                   اولاد خویش رابه بلا مبتلا ببین

اولاد خویش که شفیعان محشرند                                   درورطه عقوبت اهل جفاببین

ای دختر رسول خدا مادرحسین                                      بنگر به کربلا ونزول بلا ببین

بین حال زار جوانان هاشمی                                            مردانشان شهید زنان دربلا ببین

زینب

امروز برادرم شده بی یار حیف حیف                               بی مونس وانیس مددکار حیف حیف

برهرطرف که مینگرم نیست یاوری                                غیر ازقلیل همرهان فکار حیف حیف

بخش دوم:

شمر، امام  وعمر سعد- جواد امینی -  مهران کریم زاده- علیرضا سالاری
ابن سعد
                 ز اهل حریم طاهره ، یکدم کناره کن  ای شاه کـم سپاه ، بــه میــدان نظاره کــن
ای صدر اعظم و نَسَق و نظم هر دو کون                             بر نظــم این سپـاه فراوان نظاره کن
امام
ای کفرکیش ، زنان جوان مرده مرا                                   خواهی روان بـه شام  به ساز و نقــاره کن
اما به قـد و قامت عباس صف شکن                                حسرت ببر ، فسوس بخور  یک نظاره کن
عباس
                               از هر نظاره دیده خـود پر ستاره کن  ای آسمان به ماه دو مشرق نظاره کن
ای آسمـان ز بــی کسی شــاه کــربــلا                      نیلی قبای خویش به تن پاره پاره کن
ابن‌سعد
ای شهنشاهی که چون بر صدر زین ماواکنی                        با اشــاره رستخیزو محشـری برپا کنی
سیــد قــرآن نسب طــاهــا لقب یــاسین حسب         باید اینک سرخط مافوق ما امضاء کنی
یـــا کــه بنمــا بیعت مــا را ز جان و دل قبول              یـا کـه عبـاست روان بر جانب اعداکنی
فصـــل بهــار است و گـــل دمیـــده بـه بستان          ساعــتی ای ابـــن سعد بــاش تو خندان 
گـــو بـــه غـــزل خـــوان نــوای نغمه برآرد             تـــا کـــه فـرحناک گردد این دل خندان
مـنـتـظـرم تـــــا ز شـــــام قـــاصـــدی آیــــد          بـلـکـه دهد جـنـگ را به صلح به پایان
بــــار خــدایـــا رســـان تـــو در بـــرم اینـدم             پـیــک دلیــــر شجـــاع خـرم و خـندان

 

 

 

 

بخش سوم:

شمر،ابن سعد وعباس  -  جواد امینی   -   امین امینی- مهران کریمزاده

شمر  
مــی رسم از کـوفه با سپاه فراوان                     در بر بن سعد ، با حکومت و فرمان
وه چه زمین است این زمین معطر                        وه چه بسا طی است در میان بیابــان
نـــافه آهـــو مگر فتاده درین دشت               یا مگـــر اینجـــا بسـاط چیده سلیمان
ابن سعد
شمر مباش اینقدر ملول و خروشـان                      پنـد مـرا گوش دار از دل و از جان
بهر چه خواهی کشی حسین علی را                         تا بدهندت حکـومت ری و جرجان
شمر
گوش کن  ابن سعد این حکمیست از عبیداله زیاد برای تو
  ای ابن سعد: بمن خبر رسیده که با حسین ابن علی از در  سازش درآمدی و مسامحه کرده‌ای با رسیدن این حکم یـا از حسین بیعـت می‌گیری یـا وارد جنگ می‌شوی مردان را گردن می‌زنی و زنان را اسیر می‌نمایی پس از آنکه مردان را گردن زدی دستور می‌دهی اسبان را نعل‌بندی کنند تا بر بدن کشته‌گان بتازند می‌دانـم بدنی که روح ندارد تازانـدن اسب بر او اثر نمی‌بخشد اما چون دستور و حکمیست صادر شده باید به معرض اجرا درآید اگر چنین کردی سپهبد لشگری وگرنه فرماندهی لشگر با شمر ابن ذالجوشن ضبابی می‌باشد .      عبیدالله زیاد فرماندار کوفه وبصره

ابن سعد
شمر شریر لعین ای رئیس خبیثان                                ای کــه ز دست تو فتنه سر به گریبان
مــن به گمـانم تو آمدی چو ز کوفه                              بهر من آورده‌ای حکـومت و فرمــان
لیک تو بر عکس آنچه فکر نمودم                                  با ز طلب‌کاری از من ای سگ نادان
شمر
من به خیالم به دشت ماریه جنگ است                            بـــر پســـر بـــوتراب حوصله تنگ است
نامـــه نویســـم بــه نــزد زاده مـرجان                    چون که سپهبد در این میانه دو رنگ است
ابن سعد
ای شمر جـفا جو مشکن حــق نمک را                              لایــق نبــود سکـه قلب تو محک را
از بـــهـر وجـــود پســـر ســـاقی کوثر                 بنموده خدا خلق همه جن و ملک را
از خون حسین صفحه دامن تو مکن تر                            آشـــوب مینـد از سما تا به سمک را
شمر  
دیگر مزن ای میر سپه لاف منم را                                 برخیز و بکن خلعت و انعام و رقم را
ای مجمع مجلس همه بدهید گواهی                               یک ‌یک بنویسید قلـــم تا بـــه قلــم را
من یکه و تنهـا بروم در بــر عباس                               شایـــد که بــدام افکنم آن شیر دژم را
ابن سعد
بس کن ای شمر چنین جور وجفا یعنی چه                     لب ببند ای سگ ملعــون دغــا یعنی چه
نـــه ز خـــلاق تــرا شرم و نه خوفی ز خدا             هم چو نمرود تو در جنگ خدا یعنی چه

شمر
یابن سعد ابن سخن چون و چرا یعنی چه                       دوستی بـــا پســر شیــر خــدا یعـنی چه
میخوری نان یزید و به حسین فخر کنــی                     ادعـــای تـو در این فعل خطا یعنی چــه
گر که عابد شده‌ای صومعه را پیش بگیر                         اسب و اسباب و کله خود و قبا یعنی چه
تـــا قیــامــت همـــه خلـق بتـو لعــن کنند               به حسین ظلم و جفا کن تو وفا یعنی چه
ابن سعد از دست تو آزرده گشته خاطرم                          این چنین بشنیده‌ام از جمله خلق روزگار
می‌روی پنهان تو در نزد حسین ابن علی                         چون غلامان می‌نمایی خدمتش را بنده‌وار
   ( شمر به سوی خیام حرکت می کند) 

شمر
عجائب فرصتی آمد اگــر بختم شود یـــاور                  شبــیــخـون آورم انـــدر خیـام شاه دین پرور
روم مانند شب‌گردان کنار خیمـــه عبـــاس                 ببینم کیستند و چـیـسـتـنـد از کهتــر و مهــتــر
یقین در خواب باشد نیمه شب ماه بنی‌هاشم                     چگونه روبرو گردم به آن میــرغضنفـر فـــر
اگر از جانب چپ رو کنم آنجا بـود جعفـــر                    اگر از راست رو آرم یقیـن آنــجا بـــود اکبـــر
گـــرفتـــم چــاره اکبــر نمـودم با سپاه خود          چه سان جان می‌برم بیرون ز دست ثانی حیدر
اگرعباس شد اندرغضب من چون کنم با او                      نمـــایم استخاره تــا شـوم از خوب و بد مخبـر

شمر باقرآن استخاره میزند واین آیه می آید
و بشرالمنافقین بان لهم عذابا الیما  ان المنافقین فی‌الدرک الاسفل من النار ولن تجد لهم نصیرا
و سپس باخود می گوید:
این استخاره مایه قهر و خسارت است                               این آیه هاتمام زدوزخ بشارت است  

بد آمد استخاره مژده‌ام سوی جهیم داد                           ازبهــرمـن بـه جهنم عـمـارت است
(چرا که من بجنگ نهروان دیدم)
که ناگه حضرت عباس آمد دربرلشگر                            یکی از ترس شد مست و یکی زد مقنعه بر سر

شمر

اما سرانجام باتردید ونگرانی به سوی خیام راه می افتد وابالفضل(ع) رامخاطب قرار می دهد
ای صیت تو بر شده ز ماهی تا ماه                                    ســردار سپــاه ، شــاه اســلام پنـــاه
کم بنــده تـــو  شمر منم ای عبــاس                        شیر صف آن قوم و سگ این درگاه

عباس
ای آنکه شدی غرق بــه دریــای جهالت                   در کفر نباشد چو تو کس ، مثل و مثالت
یک ذره نداری چو تو در دهر ، عدالت                           گویی چــه سخن غیر تو در راه ضلالت
                                             صد لعنت حق بر تو و یاران تو ای شمر                    

شمر

ای علی طلعت وای امید نجات                          ای حسن خصلت وای حسین صفات

مادرت فاطمه است ام بنین                                   خواهرت زینب است خیر بنات

عشق از جلوه توشد مبهوت                              عقل از آفرینشت شد مات

من و وصف کمال تو حاشا                                  من و شرح جمال تو هیهات

بر تو ای حسن دلفریب درود                             بر تو ای ماه هاشمی صلوات

هرکه شد غریق بحر خدا                                     می شود ناخدای مُلک نجات

هیج کس یوسفی به عشق نشد                        چون تو در التهاب صبر وثبات

تو چه شبها به روز آوردی                              در مناجات قاضی الحاجات

ای علمدار دشت سعی و صفا                             دعوتم کن به وادی عرفات

به من از خرمن ارادت خویش                          خوشه ای هدیه کن به قصد زکات

به سویت آمدم ز روی نیاز                                    به برت آمدم به بوی برات

 

عباس

ای شمر بدان تا که سر وجان دارم                               جان را به نثار ره جانان دارم

بد نام نکن نزد نکو نامانم                                             من همره و هم شأن فراوان دارم

شمر
از چه دور انداختی فرمان شاه شام را                               رهرو عاقل به ره باید ببیند دام را
ای علی صولت مگر نشنیدی این تمثیل را                        پشّه چون پر شد ز پا اندازد آخر پیل را
میکنی فخریه گویی نوکرم من بر حسین                         آوری شاهد برایم سورة تنزیل را
یوسف از اخوان خود کم رنج و محنت ها کشید                 یا نکشت از کینه قابیل دغا هابیل را
از برادر دور شو تا دور گردد از تو رنج                                آی اندر لشگر ما نِه به سر اکلیل را

عباس
رو سیه بر گو چه دانی رتبة هابیل را                                میدهی بر من تو هر دم نسبت قابیل را
هیچ بر گوشت نخوانده آیة ذبحٌ عظیم                             رو تو در قرآن نظر کن سورة تنزیل را
بر غلامی حسین امروز سازم افتخار                                  گوسفند آسا فدا گردم من اسماعیل را
کرده خلّاق دو عالم در صداق مادرش                               سلسبیل و کوثر و شط فرات و نیل را
دور شو از نزدم ای مردود رهزن دور شو                           کی ز حق بتوان نمودن دور جبرائیل را

شمر

ایا حبیب قمر چهره وآفتاب جبینم                                تویی به مرتبه شاه وامیرروی زمینم

به حشمتی توسلیمان منت چو مور ضعیفم                      به خاتمی که توراهست منش به قصد نگینم

منم که شمر مرا خوانده عارف وعامی                               به درگهت چوگدایان راه گوشه نشینم

عباس

ایالعین ستمکارزشت ملحد دینم                                      ببند دهان که نخواهم روی نحس توببینم

تویی عدوی حسین ومنم غلام دراو                                     مشخص است توآنی معین است من اینم

                    
شمر
 از این گیرودار واز آن دار و گیـر                                          نگردد حسین شه ، نگردی وزیـر        

حدیـــثی بگویـــم مـن از نشــأتین                          بســـوزد دل شیـعـیـــان حسـیـــن                                                         
عباس
ایــا شمـــر ملعــون بـــی اعــتــقــاد                  نشیــن تا کنم خطبه ای بــر تــو یــاد
چــو فـــردا خــداونــد لیـــل و نــهار                    کــنـــد مـحــشر انــتــقــام آشــکــــار
بـــه محشــر فتــد شـورش و همهمه                           بـــرآرد سر از قــبـر خـود  فاطمــه
ردای حســن را کشــیــده بـــه دوش                           چو کعــبه ز مــرگ نبی  نـیـل پوش
به دوشش یکی جامه پرخون وخاک                                     ولیکـن زضــرب سنــان چاک چاک
چنـــان نـــالــه و آه و افـــغــان کنــد                 کـــه آهــش روان تا بــه کیــوان کند
بـبـیـنـنـد مـــرد م ز بـــا لا و پســت                    تــن بــی ســری راگرفتــه بــه دست
ز حــنــجـر کشد ناله با شور و شین                               کـــه ای شیعیان بــاشداین تن حسیـن
بـــه یـــک دست قنـــداقه اصغــرش                           بـــه یک دست  رأس علی اکـبــرش
کـــه نـــاگــه بـــه محشــر فتد ولوله                        بـــه زنجـــیـر آرنـــد یــک ســلسـله
ز بــعــد همـــان فرقـــه نیـــل پـوش                      کـــه دیـــگ جهـنـــم بر آید به جوش
بـــه نـــزد پـیــمــبــر رونـــد امتـان                   کــه یــا مصطـفـی الامــان  الامــان                       پـیـمـبـر بـــر آتــش کـنـد این خطاب                      کـــه ای آتــش اینــک مکن التهــاب
بـــه حـــق کسـانی که با شور و شین                            نمـــودنــد گــریــــه بـــرای حسیـــن
چـــه نــام حسیـــن آیــد انــدر میــان                 شـــود آتـــش آن دم بـــه دوزخ نهان
کسی را که این عزت است و جـلال                                     چـــرا خـــون او بـــر شمــا شد حلال
اگــــر چشــــم داریـــد بـــر مــال او                 چـــه تــقــصیـر دارنــــد اطفــــال او
شمر
من که در بزمت غلام و در حضورت جان نثارم                        حلقه بر دوش ایستادم در حضـور شهریــارم
حکــم دارم از عبــید و هست فــرمان از یــزیـدم           یا ابـــوفاضل تـو منما پیش لشگر شرمسارم
من به مغروری رسیدم نیمــه شب در خدمــت تو                  تا کشی دست از حسین سازی قرین افتخارم
جمــله سرداران لشگر جـان خود بگرفته بر کف                      مژده خاک قدومت مــن غلام جــان نثــارم
عباس
از آن طول کلامت روز کردی چون شب تارم                            جواب هر سوالت نیست چاره لیک ناچـارم
ستودی قــدر خود را در بــر عبــاس‌ای ظالــم                    زبان بر بند یک لحظه که تا من نیز بشمارم
تــو انــدر لشگر کــفار یک ســردار بی‌عاری                     مـن انـدر لشگــر اسلام یک میر علمـدارم
نــظـر بــنمـا چــه بنــوشتــه میان قبضه تیغــم           کــلام لافــتی الا عــلی را نــزد خـود دارم

ابالفضل لحضه ای مکث می کند،چند قدم برداشته ودوباره می گوید
 به حمداله ز خونخواری این گرگان نمی‌ترسم                          که من عباس جان بازم ز نامـردان نمی‌ترسم
برو از مــن بگــو با ابــن سعد شوم بــی‌ایــمان                که من سرباز عشقم ذره‌ای از جان نمی‌ترسم
ای شمر بتن تا که سر و جان دارم                                            از بــهــر نـثــار ره جــانــان دارم
بــدنــام مــکــن نــزد نــکونـامانم                             من بهر حسین بتن سر و جان دارم

شمر

می نمایی فخرمی گویی غلامم برحسین                        ای علی صولت مگرنشنیدی این تفصیل را

یوسف ازدست برادر درمیان چه فتاد                       گـــوئیــا ازیــادبـردی قصــه هابیــل را

عباس

هیـچ برگوشت نـخورده آیه ذبـح عظیم                             گــرنمیدانی نظــرکـن سـوره تنزیـل را    

من کجـا ودوری ازنـور دوچشم فاطمه                                کی توانی ره زدن درکعبه اسماعیل را
شمر
مکن تندی مران ازدر تورامن ازغلامانم
عباس    
 بودمکروبودحیله من این تزویر می دانم
شمر
غضب منماکه مهمانم دلم اندر تب وتاب است 
عباس
حسین مهمان مگرنبودچرالب تشنه آب است
شمر

حسین خون جوانان رابهدشمن کرده ارزانی

عباس

حسین همراه خودآورده هفتاددوقربانی

 

بخش چهارم:

سرره گیری  -   امین امینی -    دکتر رضا امینی

 

عباس
شد شام ظلمت از حبش زنگ آشکار                                   بهر کشیک خیمه علم سازم استوار
به به عجب شبی ست شب آخر وداع                                  فردا شود ز خون من این دشت لاله زار
باد صبا برو به نجف گو به باب من                                       فردا رسد به خدمتت هفتاد و دو جان نثا
کو قاصدی که مژده بر ام البنین دهد                                کی پیر خسته دیده بر آور ز انتظار
سی ساله نوجوان تو فردا شود شهید                                 سی سال شکر حق کن و سی ماه روزه دار
هیهات پس کجاست علی اکبر جوان                                  شبه رسل عزیز حسین بر دلم قرار
تکبیر از کجا و کدامین دلاور است                                      بی شک صدای نوخط و ناکامم اکبر است
او رفته در فرات گمانم برای آب                                           آب آورد برای غریبان دل کباب
یک حمله میکنم به علی اکبر جوان                                    بینم که می شناسدم آن تازه پهلوان
جان بقربان جلالت ای علی بن الحسین                            شک نمی باشد که تو باشی علی را نور عین
اگر یک مو شود کم از سر اکبر در این میدان                     چه میگویی جواب ام لیلا فکر فردا کن
پوشم لباس شبروی خود من اینزمان                                 بندم نقاب بر رخ خود با دو صد فغان
گردم سوار مرکب و گیرم سر رهش                                     بینم چگونه است دلیری و جرأتش
سیاهی یک زمان پا را نگه دار                                            ببینم کیستی در این شب تار

  علی اکبر
منم مهر سپهر کبریایی                                                   که دارد ماه از من روشنایی

عباس
بگو سرو گلستان که باشی                                            تو قمری نواخوان که باشی

علی اکبر
بدان من عالمی را زیب و زینم                                     علی اکبر گل باغ حسینم

عباس
گمان من ایا سرو خرامان                                     بری آن آب را از بهر طفلان
به ابن سعد بنمایم اشاره                                     کند جسم شریفت پاره پاره
علی اکبر

به فرقش میزنم شمشیر برّان                             بیندازم سرش چون گو به میدان
عباس
به ازرق حکم سازم از ره کین                              که برباید تو را از کندة زین
علی اکبر

رسد قاسم به صد تندی و چالاک                             بیندازد سرش بر تودة خاک
عباس
بگویم شمر آید در مصافت                                      کند نیلی ز کین رخسار ماهت
علی اکبر

چو آید شمر دون در روبرویم                                    به امدادم رسد آن دم عمویم 

   عباس
عمویت کیست ای ماه جهانگیر                                  که ترسانی مرا از جنگ آن شیر

علی اکبر

چو پرسیدی ز نامش ای همافر                                 عمویم هست عباس دلاور
عباس
ندارد سود اکبر گفتگویت                                             نمیترسم ز تو نی از عمویت  

 علی اکبر
تو را چه حد که بری اینزمان تو نام عمویم                                 رسیده وقت ز خون تو دست و تیغ بشویم

عباس

قربان تو گردم ، ای شه ناس                                                       بنگر که منم عمویت عباس

      علی اکبر
عمو این نیمه شب همچون سیاهی                                               بگو جانا سر راهم چه خواهی

      عباس
می شود عباس قربان تو ای زیبا جوان                                      آمدم اندر سر ره از برای امتحان
تا ببینم جراتت راای شبیه مصطفی                                        بارک الله ارث داری تو ز جدت مرتضی

بخش پنجم:

آب آوری  -    امین امینی -   علیرضا سالاری

عباس پس از طرد شمر نزد امام می رود ومی گوید:
 عباس
السلام ای در ازل شیرازه بند کاف و نون                        بهــر تعــظیم تو خـم پشت سپهر نیلگون
السلام ای عرش دوش مصطفی ماوای تو                        السـلام ای آسمــان هفتــمین شـد جای تو
السلام ای مهد جنبــانت جنــاب جبــرئیل              چیست فرمانت بفرما تو به این عبد ذلیل
امام
سلام من بتو ای نور چشم اشرف ناس                              یگانه گوهــر بحر شجاعـت ای عباس
عبـاس رشیـد من ایـا نـور دو چشمـان                        بردار یکی مشک و برو جانب عدوان
بر گوی بر آن قوم حسین گفته شمـا را                         کس آب نبنــدد به روی گــبر و نصارا
آبــی کـه بـود مهریــه حضـرت زهرا                     از بهر چه بستید به روی عترت طاها
عباس
بفرمان تو ای سرور به جان منت پذیرم من                     بر آن روبه صفت‌ها چون غضنفر شیر گیرم من
نه پیچم سر من از فرمان نه اندیشم من از عـدوان          اگرچــه نیست هـم رزمـم هزاران رستم دستــان

سپس به سوی شریعه حرکت می کند وسپاه دشمن راه رابراومی بندد.عباس به سپاه خصم می فرماید
طلب نموده ترا پورمرتضی عباس  به ابن سعد بگوئید ای خدا نشناس                               
ابن‌سعد
چه مطلب است ایانور چشم اشرف ناس                           چه حالتست که می‌بینمت من ای عباس
به دوش مشک بر اندام خود نموده کفـن                         تــرا خیــال چــه باشــد بیـان نما با من
عباس
ایهـــاالقـوم ظلم من نور چشم حیدرم                          من علمــدار حسیـن سقــای فـوج لشـکرم
باب من باشد علی آن شهسوار لافتی                              آنکه بتهـا را بخــاک افکند از طاق حرم
الغرض من از برای مشک آبی آمدم                                  ره دهیـدم مشک آبی من برم سوی حرم
ابن سعد
ای قــاصـد سلطــان شهیــدان مطلب آب                ایـن آب بــود بهـر شمـا گــوهـر نایاب                        برگو به حسینت گر از این آب امید است                          امید در این مرحله بیعت به یزید است
عباس
اذن گــربودم بـــه ضــرب ذوالفقـــار                      آب مــی بــردم بــه خیمــه آشکار 
بی‌آب روم خیمه بـه طفلان چه بگویــم                          رفتــم طلـب آب و ندید آب گلــویم
با مشک تهی و لب خشکیده چه حاصل                                       گویم چه جوابی به سکینه ز غم دل
سپس نزد امام آمده وعرض می کند
ای بـرادر ابـن سـعــد آن بـوالفـضــول                                گفت اگــر بیعت کنــد سبـط رسول
بـــا یــزیــد، آنــدم تــوانــد نــوشـد آب                     قطــع می‌گـردد سوال و هم جواب
امام
باشد محال بیعت او را کنم قبــول                                            تسلیم ظلم کس نشود زاده رسول
گر پاره‌پاره جسم علی‌اکبرم شود                                              گر پـایمال نعل فرس پیکرم شود
مـن صلح با یزیـد ستمگر نمی‌کنم                                          بیعت به آن پلیـد بـد اختر نمی‌کنم
ای نور دیده‌گان من این لحظه با شتـاب                                  رو کــن بسوی لشگر کفار ناصواب
بردار مشک خالی و روکن سوی فرات                                   از سوز تشنگی تو بده کودکان نجات
عباس به سوی شریعه حرکت کرده نگهبانان فرار نموده وعباس مشک راپرمی کندومی گوید:
پر گشت مشک آب به خیمه شوم روان                                 شاید که آب را برسانم به کودکان
عباس از میانه میدان به سوی خیام حرکت می کند
شمر
ایـا گــروه شما طبل جنــگ بنــوازیــد                          نهــال قامــت او را ز پـا براندازید
خطاب من به شما ای گروه حق‌نشناس                                    زنید تیغ به بازوی حضرت عباس
عباس
وارث عـرصــه یلــی ای سپه دغــامنــم                         زاده مرتضــی علی‌عبــاس مــه‌لقــا منـم
آمده‌ام در این مکان شور پسین کنم عیان                           خصم تن مخــالفـان گـوهــر پربهــا منـم
تیــغ گرفتــه‌ام به کـف تا ز عدو کنم تلف                       تاکه سپاه صف به صف برفـکنم ز پا منم
شکل کــفن قبـای من خون گلو حنای من                          عشرت من عـزای من جمله شده فنا منم
ابن سعد
ایا گروه بگیرید نقد جانش را                                               به مرگ او بنشانید یاورانش را
عباس
هنگام رستخیز بر این قوم کافر است                                   از جد نامی‌ام مدد الله‌اکبر است
الله‌اکبر             الله‌اکبر
درمبارزه دست راست عباس قطع می شود
عباس
شد کامیــاب مسنــد عــظما و نشئتین                              دستی که بــود در گـرو بیعت حسین
افتــاد دست راست خــدایــا ز پیکرم                              بر دامن حسین برسان دست دیگـرم
دست چپم بجاست اگر نیست دست راست                           اما هزار حیف کـه یک دست بی‌صداست
مبارزه ادامه دارد
شمر
تیغ دگر به دست چپش آشنا کنید                                     شال عزا بگردن شیر خدا کنید
دست چپ عباس هم قطع می شود
عباس
حسین زحال من آگاه نیست یاالله                                  فتــاده د ست چـپــم لاالـــه الاالله
ایـــا نتـیـجـه امیــدواری احبــاب                         بیا برادردرخون طپییده رادریاب
شمر
خطاب من به شما ای گروه حق‌نشناس                          زنید تیر به چشمان حضرت عباس
خطاب من به شما ای گروه کفر اساس                          مدد کنید ستــانیم بیــرق از عبـاس
عباس
دو تیر آمــد از جانب مشرکین                                     یکی از یــسار و یکی از یمــین
یکی تیر آمد به چشمم چه باک                                 یکی مشک آبم فکنده به  خاک

لشکر عباس رامحاصره می کند
شمر 
شد وقت زنم طعنه بر عباس ز بیداد                         داغش بگذارم بــه دل باب و برادر
ای میرغضنفر فروای دست خداوند                           ای دست خدا را پسر ای میر دلاور
گفتی که چو طـومار به پیچم همه صف‌ها                 گفتی که کنم خــالی از این معرکه لشگر
گفتی که بنه دست به هم تا که ببندیم                     بگذاشته‌ام دست اگرت هست درآور
این طعنه ترا بس بود اندر دم مردن                         الـحــال نهم داغ تــرا بــر دل مــادر
عباس
ای کافر بی‌غیرت ملعــون ستمــگر                     انصاف کجا رفت و مروت چه شد آخــر
بخت تو بلند است که من دست ندارم                    بردار عمود این تو و این پیکر و این سر
روزی کــه بپــاشد علــم عدل الــهی               احقــاق من از تــو بکشد حضــرت داور
ای زاده زهـــرا به کجــائی تو حسین جان           خــود را بـــرســان زود ببالیــن بـــرادر
امام
آمد صدای ناله که دستی زتن فتاد                                 گو یا که دست حضرت عباس من فتاد
عباس
کنار نهر علقمه عدو به گرد من همه                                                   بیا عزیز فاطمه برادرم برادرم
امام
پشتم شکستی یا اخا دست رشیدت شد جدا                                   اندر کجا جویم ترا برادرم بــرادرم
کجائی ای بــرادرم امیر فوج لشگرم                                            صدا برآور از کرم برادرم برادرم
امام عباس رامی یابدوسرش رابرزانو می گذارد
عباس
تو کیستی که سرم را بدامنت داری                                  تو کیستی که بمن می‌کنی پرستاری

امام
ای بی ‌کس و غریب منم با تو آشنا                                              باشم برادر تو حسین چشم خود گشا
دختـــرم بـــر تــو فــرستاده سـلام                                       ایــن چنین بهـــر تــو داده است پیام
گـــــر نشــد آب میــســـر گــرد د                                 گـــو عمـــویم بــه حـــرم بـــرگردد
نــه دست در بـدن و نه بتن رمق داری                                                     بخواب جان برادر بخواب حق داری
الــــهی نــبینــدچـــوایـــن دل غمیـن               خــدایــا بـــراد ربـــرادرچـنـیـن
مـــرا شـــد زداغــت شکستــه کمــر                      شـــرارغمــت سوخـت پاتابه سر
بیـــا تـــا کـــه مــن با دل دردنــاک                        کنـــم خـون زروی چوماه توپاک

زینب

علم باشد علمدارم کجا شد                                           یقین دانم دو دستانش جدا شد
بزن گلدستة حسرت به تارک                                       اسیری رفتنت زینب مبارک
عزیزان حضرت عباس من کو                                          ضیاء دیدگان ناس من کو
برادر تا به کی زندان نشینم                                          چشان جای تو را خالی ببینم